Marc Hoogers

12 januari 2007, ik ben jarig. 22 alweer. In het verleden kon ik mij altijd enorm verheugen op mijn eigen verjaardag en de week van te voren kon ik standaard de slaap niet vatten, bloednerveus en nieuwsgierig welke cadeaus ik zou krijgen. Mijn nachtelijke uren spendeerde ik dan maar met nadenken over wat ik allemaal ging doen met de potentiële cadeaus, of ik niet wat was vergeten te vragen en wat ik voor volgend jaar allemaal al ging vragen. Als dan eindelijk de dag daar was, kwam Marc natuurlijk ook langs. Samen spelen met de cadeaus was het mooiste van de hele dag. En als dan je verjaardag helaas weer voorbij was, wist ik altijd dat ik 4 dagen later op 16 januari precies hetzelfde zou beleven, maar dan bij Marc thuis. Eigenlijk voelde ik me 2 keer jarig.
Tegenwoordig is dat wel anders. Wat is er nou eigenlijk aan als je jarig bent met de wetenschap dat je maatje 4 dagen later helemaal geen feest geeft? Wilde ik het zelf wel vieren? 12 januari 00.00 uur, ik ben op Skadi. Er wordt gezongen, overal hoor ik: “Van de Weerd is jarig!” Voor ik het in de gaten heb, word ik op de schouders genomen en door het gebouw gedragen. Ik trek aan de bel en bestel bier. Omdat het hoort. Het is gezellig, maar het voelt oppervlakkig; geen inhoud. Het pils smaakt laf. Zal morgen wel komen, dacht ik nog. De volgende ochtend word ik fit wakker, waar ik anders de hele nacht wakker was geweest en m’n verjaardag met wallen onder m’n ogen moest vieren. “Gefeliciteerd.” hoor ik mezelf zeggen, terwijl ik uit bed stap. Nog steeds interesseert het me geen zak wat voor cadeaus er straks massaal worden aangedragen. Ik voel me gewoon niet meer jarig op de 12de. Later zit ik er verloren bij op mijn verjaardag. Ik pak een cadeau uit en leg het weer neer. Af en toe verschijnt er een moeizame glimlach op mijn gezicht, maar het merendeel voelt het alsof ik strak, somber of uitdrukkingsloos kijk. “Is dit het dan?” klinkt het de hele dag door mijn hoofd.
Toch wil ik het vieren, want het is wel mooi dat je er een streepje bij kan zetten. Ik wel. Maar de 12de is daar geen goede dag meer voor. De lange nachten met vrienden, familie, pils en veel gezelligheid, waar dan ook ter wereld, zijn me dan meer waard. Gelukkig komen die vaak genoeg voor, toast ik mijn eerste biertje elke avond in stilte op jou, weet ik het leven goed te waarderen, want het kan dus kennelijk wel zomaar in een split second afgelopen zijn, ondanks dat ik me als student regelmatig onsterfelijk voel. Je moet dus genieten ondanks waardeloze tegenslagen zo nu en dan. Dat noem ik mijn verjaardag vieren, doe ik graag en hoop ik lang vol te mogen houden. Op de 12de zet ik er alleen een streepje bij.

Vandaag is 16 januari 2007. Is dat tegenwoordig dan verworden tot een gewone dag? Zeker niet. De hele dag denk ik aan Marc. 9.30 uur heb ik tentamen Europees Recht. Vroeg opgestaan, de laatste dingen doorgebladerd en zoals altijd ben ik om 9.15 uur aanwezig in het gebouw. Zoals altijd ga ik nog even naar de wc om de zenuwen eruit de pissen en een fles water vullen. Zoals altijd zit ik dan om 9.20 uur te wachten om mijn tafeltje totdat die vervelende bejaarden besluiten eindelijk dat tentamen eens uit te gaan delen. Zoals altijd knoop ik een goed gesprek met Marc aan in de laatste 10 minuten voor het tentamen. Een goed gesprek met Marc in mijn hoofd om m’n verstand op nul te zetten. “Gefeliciteerd.” hoor ik mezelf ditmaal hardop zeggen. Mensen kijken mij vragend aan. In mijn hoofd klinkt een brommend “Dank je”, zoals alleen Marc dat zo mooi kan zeggen. Het gesprek in mijn hoofd vordert en zoals altijd gaat het niet in het bijzonder over iets. “Hey Marc, wat vind jij nou van dit halfbakken vak? Het is net niks.” Dat soort dingen. Aan het eind besluit ik, zoals wel vaker voor een tentamen, met de tekst: “Het gaat weer beginnen. Als ik het even niet meer weet, moet jij het maar zeggen. Leen me dan ff je hersens.” Tijdens een aantal momenten gedurende het tentamen voel ik mij bijzonder helder van geest.

Rick 

16 januari 2007
vandaag zou je 22 zijn geworden...
ik omhels je in gedachte... 

Lieve Henny, Mariëtte en Eric

Weggaan
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dichttrekken
achter je bestaan en niet
terugkeren.Je blijft
iemand op wie wordt gewacht.

Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt neemt afscheid
want je gaat niet weg.

Rutger Kopland 

We hadden het er altijd over dat je een keertje mee zou moeten naar peru. Ik had je deze keer graag meegenomen. Hadden we eindelijk al onze gesprekken om kunnen zetten in avonturen. 

Al bijna twee jaar geleden... tijd is een vreemd iets. 

En toch blijven we nog steeds aan je denken. 

Gisteren met alle vriendjes uiteten geweest voor het jaarlijkse Kerstetentje.
Daarna in de Musk op jou getoost.

Dikke kus 

kerst 2006

...we missen je...

x 

there are so many worlds
so many different suns
and we have just one world
but we live in different ones 

11 december wat is tijd 

verschilt de 11de van elke andere dag? 

Hey mate, ik wacht op je belletje vandaag, met de vraag wat we gaan doen vanavond, en als ik dan zeg dat ik nog niks gepland heb sleep je me gewoon mee de stad in met Aernout. Als cadeau geef je de traditionele koude frikandel. Met een dikke sigaar en een grote grijns treden we dan mijn nieuwe levensjaar tegemoet...

Zonder jou is het toch anders.. 

11 oktober 2006, zo'n mooie dag 

11 september 2006, nine/eleven, geen 11de is meer hetzelfde 

hoi, broertjes Slok, kunnen jullie contact met ons (Marc's ouders) opnemen, wij willen graag met jullie over Marc praten, als jullie zin hebben natuurlijk, wij hebben geen gezichten bij jullie namen, maar zo te lezen hebben jullie Marc goed gekend.
Henny 

Ik had eergister een droom. Ik was ergens op een feestje en Marc was er. Hij zat in het gezelschap en ik praatte tegen hem. Gewoon Marc, zoals ik hem kende, mijn vriend. Het was echt zo gewoon, er was niks gebeurd, we waren aan het feesten en Marc was erbij. Ik besefte pas laat in de droom dat er iets niet klopte. Maar hij zat er nog, rechtstreeks vanuit mijn geheugen. Een jaar ouder geworden, verder hetzelfde. Zulke geslepen opmerkingen, ik was de grootste fan. Ben ik nog steeds trouwens.

Sterkte aan Marc's ouders en Eric.

Maarten en Thijmen Slok 

11 februari 2005 - 11 augustus 2006
...1,5 jaar...
time will never take away the pain
time will never take away the love 

11 februari 2005 - 11 augustus 2006
1,5 jaar...mourir c'est plus que partir... 

Waarom heb ik het huis voor mezelf?
Waarom is er geen discussie wie welke avond feestjes mag geven? 

hoi, marc, eindelijk aan de zolderverdiepingen(wel 2) begonnen, kom eens een keer kijken!!
Niemand begrijpt waarom wij deze uitreiding aan het huis doen, je hebt toch een slaapkamer over?
Maar ik heb geen slaapkamer over, ik MIS een slaapkamer, jouw slaapkamer,
ruimte is er genoeg maar 1 slaapkamer is er te weinig.
Pap, mag ik eindelijk die Kuifje vloerbedekking eruit en normale erin?
Natuurlijk jongen, in de wetenschap dat jou kamer weer een opgeruimd zou worden.
Pap, kun jij niet een computer/ bureautafel maken?
natuurlijk, jongen, in de wetenschap dat jou kamer weer eens opgeruimd zou worden.
pap, wanneer krijgen we nou een zolderverdieping, dan kunnen Eric en ik naar zolder en kun je onze kaners eens opruimen!!
Nu gaat Eric alleen naar zolder (hij had graag willen delen) en komt er echt een kamer vrij.
Eric z'n kamer wordt wel opgeruimd, nu is er echt een kamer over, maar noch steeds een te kort!!
mijn gaat niet over ruimte, mijn geluk gaat over kamers, die moeten gevuld worden,
met je eigen kinderen, en wat voor een zooitje ze er ook van maken, ze mogen er ook een zooitje van maken, dat hoort zo.
nu is jouw kamer leeg, ernstig leeg en ik wou dat het een zooitje was, net als in mijn hart, en dat ik je nog eens op je donder kon geven om je kamer op te ruimen.
Straks is de verbouwing klaar, kamer, badkamer, sauna, fitness, noem maar op, ik wou dat ik kon ruilen voor een voor een schuurtje met jou.
liefs,
papa